پرواز نگاه

به بهار داعی


چه سکوتی است درآن رازنگاهت

که پر از فریاد است

من در آن ژرف نگاهت

چه هیا هوی سکوتی دیدم.

پرواز بی صدایی

در پس طوفانی از سکوت.

پروازش ده

که پرنده است و پرواز

پروازش ده.


نوامبر دوهزارونه
تورنتو-کانادا

عروس انجمن

چو آمد م که ببینم دوباره آن وطنم
شرر گرفت ز شوق زیارتش به تنم

د ر آسمان وطن گریه کردم از سر شوق
چنان که شست گرد غریبی ز روی پیرهنم

دو لب به بوسه گشودم بر آن تن رنجور
به لابه گفتمش ای مام من ببین، که منم

بگفتمش که ببخش، ای عزیز بی یاور
صلای داد، که بندم لبان ،خود از سخنم

به سجده بوسه زدم ذره ذره خاکش را
چنانکه پرشدازآن خاک مشک بین دهنم

به آسمان بگشودم دو دست خود بدعا
که راحتی بدهد باز بر تن وطنم

که مام بشکفد از شوق لاله ها بسرش
ز نو عروس گردد و گوید، عروس انجمنم

بیستم اردیبهشت ماه 1383
تورونتو

خانه در دستان دشمن

خاک بر من
ننگ بر تو
خاک شرم آگین برما.

ننگ بر من
شرم بر تو
شرم زهر آگین بر ما.

خفت و خواری اگر هست
زجر و خونباری اگر هست
حاصل نا بخردی هاست
در پی اش
روز و شب شوریدگی هاست
از مرز و بومت راندگی ، آوارگی هاست.

صورتک را سرخ کرده
در جماعت،صحبت فرزانگی هاست
شرم باید بر من و تو
زین همه بیهودگی ها.

تورنتو
مهر ماه هشتاد و شش

فاصله ها

اگرچه فاصله ها دور تر ز دریا ها ست

نسیم عطر تنت،

در مشام من جاریست.


اگر چه فاصله ها دور تر ز دوری هاست

حرارت نفست،

در کلام من جاریست



بمان ،بمان،

که تو خود،آبروی عشق منی

و با خیال تو،

نجابت نگهت

، در نگاه من جاریست.


دیماه هشتادوشش