یلدا

شاید کمی دیر باشه، نمیدونم شاید هم که نه. هر چه باداباد. دو سه روز پیش بود که دوستم مجید از من خواست که منهم وارد این یلدا بازی بشم.تنبلی نکردم نمیدونستم چی بنویسم.میدونید که یلدا تعاریف زیادی داره ساده وآشنا ترش آنهم برای شاعران عاشق پیشه بلندی وسیاهی گیسوی یاره.
ادم حساس و یک رویی هستم مهر یا تنفر بر چهره ام خیلی زود جلوه میکنه.دوستانی که مرا میشناسند عقیده دارند که شعرت آیینه گویای حالت همان زمان سرودن است.در دوستی پایدارم و با گذشت.وقتی که می رنجم برگشت سختی دارم.از دلتنگی توی"نوعی" دلتنگ میشم واز خوشوقتی توی"نوعی" خوشحال.همیشه سبز و روشن باشید.

بگو، بگو همه پرسش

به مجيد زهری
زمان، زمان پلیدی است
جهان، جهان دروغ، جنگ و غارت و تزویر
چرا؟
چو روسپیان صدرنشین قلعه نو
و حرامیان فرمان‌روای قافله‌اند.

چه حرف تازه!
توان داریش به گفتن "عدل"؟

که "عدل" بسته به "تخم" قوادان
و"داد" در ته گنداب خواهران ِ "پری"،
می‌کند "بیداد".

تو در سکوت و تعفن،
چه جستجو داری؟!
تو در نگاه پرِيشت
چه گفتگو داری؟

بگو، بگو همه پرسش
چه پرسشی داری؟!
ز دادگستر ِاین شهر ِدر گرو رفته،
که داده‌ایم دو دستی،
به صاحب دستار.

بگو، بگو همه پرسش،
چه پرسشی داری؟

پرنده مها جر

پرنده مهاجرم دگر مهاجرت مکن
که قلب خسته مرا توان رفتن تو نیست

بیا ببین که خسته ام زعشق دل شکسته ام
بمان بمان تو پیش من توان دوری تو نیست

تو ناز میکنی و من کشم به دیده ناز تو
نیاز دیگری به جز نیاز دیدن تو نیست

اگر چه دل شکسته ام به گوشه ای نشسته ام
که گوشه گیری دلم بجز بهانه تو نیست

بهانه کم کن و بمان که فر ناز گشته ای
بر این خرابه دل بجز کلام خواندن تو نیست.

تورنتو
از دفتر "خانه و جدایی جهان"

شاه ماهی

بخوان بخوان که تو از هجر خانه میخوانی
بخوان بخوان که ز درد زمانه میخوانی

هزار درد وستم شد روا به خانه ما
بخوان عزیزدلم، چو نکه عاشقانه میخوانی

اگر چه قصه مکررشده ا ست در غربت
ولی بخوان که تو دانیم ، صادقانه میخوانی

بخوان تو شاه ماهی آب های گرم جنوب
برای خلیج تا ابد ش فارس، فاتحانه میخوانی

بخوان تا که بدانند دشمنان کور وطن
تو دخت سرزمین اهورا ، جاودانه میخوانی

دیماه هشتادوسه
تورنتو

راه را باید رفت

باز بر میدارم
چمدان هایم را،
چمدان ها خالیست
جاده، از هم سفرانم تنهاست.

چمدان خالی،
دیر زمانیست
که بامن، تنهاست.

جاده تنهایی،
بی مسافرچه صبوراست، صبور.

من و تنهایی واین راه بدون همراه
همرهی میبایست،
عزم این راه کند.

همه گفتند " که ما همسفریم"
همه فریاد زدند
همه از ظلمت شب،
همه از راه پر از شیب و فرازش گفتند
همه میدانستند، بکدامین ره پر صخره و تار آمده اند.

من و تنهایی و شب
من و تنهایی این ظلمت قیراندوده
من و تنهایی و این صخره وهم افزوده.

به کجا باید رفت؟
گر چه دشوار و خطرناک،
چه باک،
راه را باید رفت.

پس ازاین راه دراز،
روشنی، منتظراست
نور در پشت همان صخره بی ریشه و تار،
در همان خانه مهر پدری است

چمدان را بر دار
راه را باید رفت.

فروردین ماه هشتاد و چهار
تورنتو
از CD"آنسوی ترک نسیم می وزد"