صبح در راه است

هنوز مانده ،
رمق در تهی گه خاطر
که باز می دارد
هراس و دلهره را
زین شب بدون سحر.

و طرح به انگشت کوچک کشیدن خورشید
به روی پنجره بسته،
وتیره شب
چراغ راه تواند بود.

هنوز در دل این تیرگی بی فرجام
ز روزنی که زنم نقب بر شب تاریک
توان دیدن حتی ستاره ای از دور
به دیدگان تهی مانده از امیدونوید
به من،
بس امید می بخشد.

هنوز طرح ستاره
برای من امشب
چراغ راه تواند بود.

و من زپشته انبوه ابرهای تیره این،
روز های سرگردان
دوباره خواهم گفت:
ز شب نه هراسید
صبح نزدیک است.
بیست و هشتم فوریه 2012
تورنتو-امیر مهیم

آری،نه

آری آری
آری/نه
نه... نه

جنازه دست به دست گورکنان جاریست
و گرمای عطشان تنفس سوگواران
هرم نیمروز وداغ کویر می پاشد

کفتاران خونخوار
پاره پاره جنازه را-آری گویان-
به خویش میکشند
و سوگوارانی از تبار کورش
کینه در سینه فشرده
خشم را در گلو فروخوردند

این کینه است که در سینه
فریاد می شود
نه،نه،نه
تا آزادی دوباره جان بگیرد
وفضای تیره و سنگین
انفجار را
به خاطر آورد.
اردیبهشت ماه هشتادوچهار
تورنتو
امیر مهیم
از دفتر سوم شعر خانه و جدایی جهان

دیدگان که می بندی

دید گان که می بندی،
جهان بی ستاره می ماند

مبند دیده،که این دیدگان زیبا را
نیاز روشنی و نور در جهان باشد
اگر که دیده ببندی
شب است در همه جا
اگر که پلک نهی برهم ای،
مبشر نور
جهان چگونه تواند که فخر بفروشد
به این ستارگان درخشان
که در قفس ماندند.

مبند دیده،
به رمرز روشنایی و نور
کین شب غمگین
نیاز دارد وباید ستارگان باشند
که شب بدون ستاره
شبی غمین باشد.
امیر مهیم
تورنتو 27ژانویه 2012