لحظه های بی قراری
می شمارم،لحظه ها را
لحظه های بی قراری
تا بیایم،
تازه گلبرگ شقایق را ببویم.
لحظه های تلخ دوری
با امید دیدنت،
جای بس امیدواریست
تا که گلبرگ لبانت را ببوسم.
می شمارم،
لحظه های تلخ دوری
میشمارم.
فرمانیه دوازده دیماه
لحظه های بی قراری
تا بیایم،
تازه گلبرگ شقایق را ببویم.
لحظه های تلخ دوری
با امید دیدنت،
جای بس امیدواریست
تا که گلبرگ لبانت را ببوسم.
می شمارم،
لحظه های تلخ دوری
میشمارم.
فرمانیه دوازده دیماه
Labels: poem
::
امير مهيم… :: پيوند دايم ::
0 جام مِی:
Post a Comment
صفحه‌ی اصلی <<